Cleo 20 jaar diëtist

Blij is Cleo van Raalte, maar vooral dankbaar voor de twintig jaar die ze als diëtist in Bunnik en omgeving actief is en nog lang hoopt te blijven. ‘Het kijken naar de mens als totaal en de samenhang van lichaam, geest en leefomgeving, dát maakt voor mij dit mooie werk compleet.’

​

Sinds haar start in 2003 bij Diëtistenpraktijk Balans geeft Cleo advies en ondersteuning aan mensen met chronische aandoeningen zoals diabetes, te hoog cholesterol, hart- en vaatziekten en lipoedeem. Met als specialisatie: darmproblemen, eetstoornissen en voedselintoleranties en -allergieën.

​

Vroeger stond de diëtist bekend als de hulpverlener die met het strenge vingertje wijst. Nu gaan mensen bij Diëtistenpraktijk Balans met een opgelucht gevoel de deur uit. ‘Ik kan zelf iets aan mijn conditie doen en eigenlijk mag ik nog van alles eten’, beseffen ze. Maar wél met Cleo’s advies in het achterhoofd: ‘Doe het met mate en stel je maaltijd eens een keer anders samen.’

​

Terugkijkend op haar loopbaan als diëtist, zegt Cleo: ‘Ik heb zo’n beetje alle facetten van het diëtistenvak gezien. Tijdens mij studie Voeding en Diëtetiek aan de Hogeschool van Amsterdam heb ik stage gelopen in het Boven IJ-ziekenhuis en later in een sterrenrestaurant. Nadien gaf ik cursussen over voeding, was ik betrokken bij ouderen- en buurtzorg en gaf ik kookworkshops in Houten.’ Vanuit Diëtistenpraktijk Balans bedacht ze voor een bekende hotelketen het ‘Brainfood’-concept. En zo’n tien jaar geleden zette ze Bunnik In Vorm op, dat nadien is uitgegroeid tot de gecombineerde leefstijlinterventie.

​

Het mooiste aan haar vak vindt Cleo: ‘De intense en soms zelfs emotionele gesprekken die ik tijdens een werkdag mag voeren. Meer dan eens zijn het heftige verhalen. Dat mensen vertrouwen in mij hebben ervaar ik als heel waardevol. Het is een aspect van mijn vak waar ik erg dankbaar voor ben.’

​

Haar wens voor de toekomst: ‘Dat we zover komen dat bij fysieke klachten eerst wordt gekeken naar het aanpassen van de voeding. Veel te vaak komt voeding als laatste oplossing aan bod of wordt die mogelijkheid zelfs helemaal niet overwogen. Ik hoop over tien jaar te kunnen zeggen (en natuurlijk geldt dit niet voor de hele ernstige gevallen): ‘Eerst starten met voeding en, daarop aansluitend, verder kijken hoe en wat.’